Waarom ook niet

Oké dus daar zat ik dan met mijn maand in Ljubljana. Leuk. Maar dan is ineens de beginnende hectiek overgewaaid, de opstartchaos geregeld en het eerste beetje spanning er stiekem wel af. Ik ben ‘gesetteld’. Zelfs door de stad lopen wordt meer een ontdekking van welke straten op andere bekende straten uitkomen in plaats van het (ver)dwalen in een doolhof van nieuwe plaatjes van huizen die ik nooit zal hebben. Wat me eigenlijk wel beviel. Dus wat doe je dan? Dan vertrek je gewoon spontaan naar Italië. ’s avonds soort van regelen en de dag erna gewoon gaan. Oeps. Hopen dat je dan maar heelhuids aankomt en jezelf halverwege vervloeken dat je niet gewoon die dertig euro extra betaalde om de trein te nemen. Maargoed ik kan nu wel zeggen dat ik het nummer van een Kroatische tegelzetter heb, voor het geval dat. Ik weet dat je beter die 0,50 cent voor de wc in het busstation in Trieste kan betalen, dan gratis te gaan naar dat gat in het treinstation. En de bus vanuit Sežana gaat twee keer per dag, en halleluja ik was net op tijd voor de laatste donderdag. Dus daar ging ik. Couchsurfen in Milaan voor de full experience. Die Italiaanse stad kende ik nog niet. Dé shopstad van… uh Europa, de Wereld? En nee echt pap ik heb geen nieuwe schoenen gekocht. Maar mijn host wel. Bij Louboutin. Zonder grappen. Van dat geld kan ik gewoon twee jaar studiegeld betalen. Deze man in zijn Zara outfit betaalde met liefde voor zijn zoveelste paar. En ik vond de drie euro voor de gelato bij de Duomo al aan de dure kant. De Louboutin dames zouden me een veel te beleefde glimlach hebben toegegooid als ik ze dat had verteld. Al waren ze gelukkig niet zo the-devil-wears-prada perfect als ik misschien had verwacht. Jeej voor normaal uitziende mensen die werken in de mode industrie. Maar na twee dagen was het wel weer genoeg geweest in het stampvolle Milaan en stapte ik in de auto bij vier Italianen richting Padua. Terwijl zij enthousiast doorratelden en tetterden was ik al lang blij dat ik iets snapte van wat ze zeiden. Even geen Sloveense-Chinese klanken maar lekker doen alsof ik de meer begreep dan ik eigenlijk deed en vooral veel mee lachen. Na Milaan is Padua dan ineens de rust zelve. En ik mezelf maar vertellen dat ik een echt stadsmens ben, hmm.. In Milaan is casual koffie drinken met een 75 jaar oude man, die me deed denken aan de gemene piloot in UP die Kevin de vogel wil vangen, absoluut niet mogelijk. Toegegeven, dat is sowieso ook wel een beetje gekkig. Maar hij was aardig, sprak wonder boven wonder prima Engels, bleef niet kleven, had iets te vertellen en ik kon mezelf wijsmaken dat ik die goede man in ieder geval een beetje heb kunnen vermaken op zijn oude dag. Ik weer blij met mijn sterke verhalen, de nodige zonneschijn en mijn eerste bestel-op-de-iPad restaurant ervaring. Aaah la dolce vita. Ach eerlijk is eerlijk, toen ik weer terug was in Ljubljana en in het trappenhuis al nonchalant de accordeon klanken van mijn huisgenoot hoorde, moest denken aan mijn goede matras en de ontzettend klote douche in het appartement, was ik toch wel blij om weer in mijn stekkie te zijn.