Zoekt en gij zult vinden, of niet

Als Ljubljana een internationaal film festival houdt, dan is het net zo schattig en klein als de hoofdstad zelf. Wat erop neer komt dat het schema zo overzichtelijk is dat je niet vijf vensters met tabbladen hoeft te openen op je laptop om het hele blokschema te zien. Je hoeft ook geen eindeloze testen in te vullen om te kijken welke film er mogelijk geschikt zou kunnen zijn voor jou (zie IFF Rotterdam dus helaas pindakaas). Maar dat het festival klein is wil niet zeggen dat je het makkelijk kan vinden. In iets dat Cankarjev Dom heet zou de filmzaal zijn. Maar na het verkennen van een paar verdiepingen en het ter vergeefs zoeken naar het festival logo bleek de zaal gewoon naast de alom bekende Maxi te zijn. Een soort warenhuis waar je om bij de afdeling boodschappen te komen, door de kledingrekken en make-up installaties moet ploegen om vervolgens de trap naar de kelder te nemen naar het supermarkt deel. En dus naar de filmzaal. Daar zittende was ik niet de enige die een kleine angstaanval voelde opkomen toen het voorstukje van Amnesty International in het Sloveens was. Maar tijdens de film waren we gezegend met zowel Engelse als Sloveense ondertiteling. Wel zo handig, want hoe leer je anders dat Ljubljana de geliefde betekend, wat dan in Engelse vertaling weer lijkt op darling. Noujaa al die nieuwe gekke dingen. Over nieuwe dingen gesproken, ik heb gister echt het meest goddelijke Indiase broodje gegeten in een straatje waar ineens meer buitenlandse voedsel plekken vindbaar waren. Want het is best wel merkbaar dat er hier een stuk minder buitenlandse invloeden zijn dan in ons kikkerlandje. Dat is alleen al te zien in de Lidl die hier geen hummus verkoopt. Er is alleen Griekse yoghurt die de helft van de tijd op is waardoor ik de rode emmer Turkse yoghurt wel een beetje mis. Ljubljana heeft niet echt toko's, maar wel een mini Thaise supermarkt, maar die verkoopt pindakaas in plaats van goede ketjap. Dan toch maar weer uit eten. De ene keer eet ik met wat ontzettend linkse veganisten lijken, terwijl ik de dag ervoor werd ondergedompeld in Sloveniteit tijdens het eten van zwarte rijst met huisgenoten. Of runderbouillon met ovaal-vormige gehaktbal vervangers. Ha. Uitproberen en aanpassen en dan is het best lekker. Al dat aanpassen. Net als wanneer je naar de kapper gaat en ze besluiten je haar gewoon niet helemaal gelijk te knippen. Veel te voorspelbaar natuurlijk. Zuchten, lachen en weer terug naar die mis-knippers. Of aanpassen als je erachter komt dat je fiets gestolen is. Uit je hal van je eigen huis. En je nog een half uur hebt om een vak afsluitend essay in te leveren. Grr. Vloeken, grinniken van ongeloof en een sprintje trekken naar de bus. Van alle fietsen met sneue cijfersloten die door de stad verspreid staan, alle fietsen die er zo veel beter uit zien, alle fietsen die niet van mij zijn verdwijnt dat schatje dat ik maar een paar maanden nodig had. Dus als ik nu met de benenwagen door de stad loop lijken alle fietsen ineens verdacht veel op die van mij of een over gespoten versie ervan. Maar mijn rossie heeft zich nog niet laten zien. Uit frustratie dan maar een reisje plannen. Gewoon, omdat het kan.