Gebrabbel over gewenning

Dit is er weer een, een blog post over mijn leven. Hersenspinsels opgeschreven en online gezet. Eerlijk gezegd ging ik er niet vanuit dat er mensen zijn die dit echt lezen. Dit alles is gewoon een verhaaltje over kleine dingen in het leven die ik over een jaar terug lees en dan kan denken oh verdomme ja dat is ook gebeurd. Op deze manier weten vrienden en familie ook een beetje wat ik in Ljubljana uitspook zonder dat ik complete fotoalbums met mijn hoofd hoef te uploaden. Dan ineens blijkt dat een vriend uit Ljubljana je Nederlandse blog in Google Translate knalt, discussies ontstaan onder blog posts, nieuwe vrienden vragen zich af of ze in je volgende post zouden kunnen voorkomen en een van de eerste zinnen die ik beantwoord bij het zien van Nederlandse maten is “Maar Suus, vertel eens even over je blogpost”. Mensen lezen deze shit. Ik krijg toch bijna kapsones bij de gedachte aan waar mijn volgende post over zal gaan. En dan realiseer ik me dat ik eigenlijk geen idee heb waarover ik ga schrijven.

Ik ben nu nog geen drie maanden in Ljubljana, maar het voelt alsof ik hier een eeuwigheid ben. Ik ken de straten, de binnendoor weggetjes en ik kan faken dat ik Sloveens ben als ik boodschappen doe. Drie maanden is niks, maar alles went gruwelijk snel. Dan heb je ineens twee Nederlandse vriendinnen nodig om je te doen realiseren dat je eigenlijk al best veel hebt geleerd tijdens je mega Erasmus avontuur in een random stad daar ergens in Europa waarvan vrijwel niemand weet waar het ligt. Alles went. Ik kijk niet meer op van het feit dat je overal bonnetjes krijgt voor je aankopen, of het nou sinaasappels zijn of de kapper is. Zelfs als je gratis eten haalt krijg je een bonnetje. Alleen bij de geldautomaat mag je kiezen voor wel of geen bon en aan extra kosten doen Slovenen niet, want lang leven de euro. Op die klote een en twee cent muntjes na dan. Niemand geeft er ene reet om of je betaalt in de bus en bij de eerste beste regendruppels komen de paraplus tevoorschijn. Bij iedere warme drank krijg je een glas water, Gibaniza is dus Sloveens gebak en ik reken er niet meer op dat er engels gesproken wordt zodra er een buitenlander in het gezelschap is. Dat Nederlandse enthousiasme om engels te spreken zodra je de kans krijgt is toch echt een Nederlands ding. Ik ken de bekende Sloveense dichter en architect bij naam en herken wat van hun werk in de stad, ik weet waar ik wat knusse barretjes kan vinden en zie niet meer hoe eco en bio mensen hier zijn. Hipster stad van de toekomst was het geloof ik? Wat een rot woord, hipster. Ik denk niet dat er een stad bestaat die groener is dan Ljubljana, maar ook zo verlaten kan zijn op een zondagochtend dat hij bijna een spookstad is.

Alles lijkt een stuk normaler dan in het begin, wat schrijven over mijn verbazingen dan ook een stuk moeilijker maakt. Maar ik weet lang niet alles. Als er uit het niets ineens een nationale feestdag is en alle winkels gesloten zijn vraag ik me hardop af of ik wel genoeg eten in huis heb. Mijn telefoon is leeg op het moment dat ik moet bellen voor studentenkorting, het Sloveense woord voor appel vergeet ik binnen tien minuten en ik vraag vijf keer op een avond hoe die club in Metelkova ook alweer heet waar we heen gaan. Ik blijf toch lekker mijn stuntelige zelf. Ik leer dat elke eerste zondag van de maand de musea gratis zijn en van de een op de andere dag heb ik een nieuwe huisgenoot die me verteld dat het studenten festival dat ik ergens op Facebook langs heb zien komen echt een groot ding is. En als oude mannetjes appels verkopen vanuit een autootje, dan is er best wel een kans dat je een liter azijn koopt terwijl je denkt dat het appelsap is. De hilariteit. En Erasmus zou Erasmus niet zijn als ik niet de ene dag in een ruin pub in Budapest zou staan, om vervolgens Spaanse culturele initiatieven in Madrid te bezoeken of te schrikken van hoe slecht mijn conditie is tijdens het beklimmen van een berg net buiten Ljubljana. Ineens weet ik iets over het communistische verleden van Budapest, leer ik de namen en de kenmerken van wijken in Madrid een beetje kennen en kan ik schelden in het Sloveens. Stiekem leer ik toch best wel wat, maar wat is toch dit studeren waar iedereen het over heeft?


——————————————————————————————————————————————————————

So one more in English. A small blog post about my life. Some brain farts written down and posted online. To be honest, when I started doing this I wasn’t expecting anybody to read this. I was just writing little stories about life details that I could look back on in about a year and think ‘ oh damn, yes totally forgot that had happened!’. And it is a quite convenient way to let friends back home know how I am doing without having to post numerous photos of myself. Then all of the sudden a friend tells you he copy-pastes your blogs into Google Translate in an attempt to read it, numerous reactions are placed underneath a blog, new friends wonder out loud if they might be in your next blog post and one of the first things some Dutch friends ask when I see them again is a blog explanation. Apparently people read this stuff. I almost feel pressured into writing another blog. Almost but not quite. Because really, it is just social media we are talking about here. Nobody cares.

I have been living in Ljubljana for three months now, but it feels like I have been here for ages already. I know the streets, I know where I can take short cuts when going somewhere and I can fake being Slovenian when I do groceries. Three months is such a short amount of time, but it is freaky how fast one gets used to things. Sometimes you need a few Dutch friends to make you realize that you have actually learned quite a bit during your Erasmus adventure in that European city that barely anybody can locate on a map. For instance, I am no longer surprised when I am given a receipt. You get a receipt everywhere in Slovenia. When you buy oranges, when you go to the hairdressers or even when you get a free meal on student discount, people always give you some piece of paper. The only time when you might not get a receipt is when you click the ‘ no’ button on the ATM when you are getting your euros. Yay for a not changing currency, boo for the use of the one and two cent coins. Really though why are they still used? Here nobody cares about if you pay for the bus and umbrellas appear when the smallest amount of rain drops from the sky. You get a glass of water with every hot drink and I no longer expect Slovenians to speak English as soon as a foreigner joins the group. It really is a very Dutch thing to enthusiastically start speaking English whenever you can. We are such show off’s. I can tell random stories about buildings (yes I did my free walking tour), I can find a nice place or two to have a drink and I no longer see how so many people here are thinking organically or eco. Didn’t internet call Ljubljana the hipster city of the future? Meh, off course it is marked hipster. I don’t think there are a lot of capital cities that have as many shades of green as Ljubljana has, or that are so abandoned on a Sunday morning that they resemble a ghost town. But knowing this, I know that at the same time I now nothing (oh shit, in English this sounds like a bad Game of Thrones reference). Out of nowhere days can turn out to be National holidays. Which means all stores are closed and I find myself wondering how much food I still have at the house. My phone still dies just when I have to call for a student food discount, I don’t seem to be able to remember the Slovene word for apple and I still repeatedly ask what the name of this one club in Metelkova was again. Guess I am still my clumsy self.

Yesterday someone told me that museums are free every first Sunday of the month and out of nowhere I have a new roommate that tells me the student festival that I casually scrolled past on Facebook is actually a big happening. Oh and when nice old men are celling apples from their car, there could be a chance that that apple juice you thought you bought is actually vinegar. True story. And well Erasmus would not be Erasmus if one day I could not be standing in a ruin pub in Budapest, the other day you could find me visiting Spanish cultural initiatives and then the next moment I would be climbing a hill just outside of Ljubljana being shocked about how out of shape I am. I find myself suddenly knowing stuff about the communist history of Budapest, knowing names and characteristics of neighborhoods in Madrid and being able to swear in Slovene. It looks like I am learning quite a lot after all. Still I can’t keep but wonder, what is this studying everybody keeps talking about?