Zwemmen in zeeën van tijd

Horse radish is een wortel van een plant. Het ziet eruit als kaas, maar het smaakt mosterd-ig. Mo-sterdig. Moster-dig. Naar mosterd. Van alle deze vrije tijd gaan mijn hersenen ineens rare sprongetjes maken. Ik volg dan wel gewoon een lekker aantal ECTSjes maar daar hoef ik blijkbaar nou niet voor op de uni te zijn. Essaytje hier, volgende week een toetsje en dan zijn twee vakken alweer afgerond. Mijn weekend bestaat uit de meerderheid van de week. Huh, het lui lekker leventje van een Erasmus student. Ik snap er helemaal niks van, maar gelukkig ben ik niet de enige. Als dit nou in Utrecht zou gebeuren en ik vol enthousiasme mijn vrije tijd zou willen vullen met cultureel gebrabbel, dan had ik waarschijnlijk eerst een stapels druk bezette agenda’s van vrienden door moeten ploegen om een dagje te vinden waarop iemand met mij mee zou kunnen gaan. Ergens een paar weken later. Maar hier eet iedereen de hele dag gewoon uit zijn neus of zit op zijn reet of nouja, feest. En als het even kan gewoon gaan we allemaal massaal uit eten, want de studenten hier zijn gezegend met de BONI couponnen. Dat komt er op neer dat de stad bezaaid is met plekken waar je spotgoedkoop kan eten. Sushi voor nog geen vier euro, gratis pizza en heuvels Mexicaans eten voor enkele muntjes. Ineens bestaat mijn leven vooral uit voedsel en ‘netwerken’, en eigenlijk is dat best prima. Dan mag het niveau op de uni wel zo absurd zijn, er zijn genoeg andere dingen die je leert. Bijvoorbeeld, ooit van de pastafari gehoord? Gewoon een erkend geloof in een pasta monster met gehakbal-ogen. En ‘bananen in pyjama’s’ is een Canadees tv programma dat is vertaald en uitgezonden is in praktisch elk Europees land. En Japan. Slovenen houden van zoete witte wijn en vinden het geloof ik ook hilarisch dat de noordoostelijke hoek van het land op een kip lijkt. Maar eerlijk, het lijkt meer op een Bruegelse heks met een kromme wratten neus, niet dan? De rest van de tijd kan gevuld worden met het uitzoeken van busritten, treinreizen, steden, meer netwerken en nog een vleugje feesten. Ergens tussendoor realiseer ik me dat je het Sloveense woord voor thee hetzelfde uitspreekt als chai. Casually een chai latte bestellen wordt zo ineens een stukje moeilijker. In dit schattige kleine Slovenië bestaat Spotify niet. Mijn 14 eerste buitenland dagen zitten erop, wat betekent dat Spotify nu eist dat ik mijn land verander in mijn instellingen. Janken, maar ik kan nu genoeg tijd vinden voor mijn maat Youtube. Nooit geweten dat Jimmy Kimmel en Matt Damon zo’n haat-liefde verhouding hebben. En toch zou het best handig zijn als ik mezelf toch iets makkelijker mijn bed uit zou kunnen slepen. Zodat ik de bus kan nemen als het buiten een beetje sneeuwt, want voor je het weet zit je midden in een sneeuwstorm. Op de fiets. Terwijl je de verkeerde kant op rijdt. Maar de zon de dag erna zorgt dan weer voor een perfecte dag voor een strompelend eerste stukje rennen langs de rivier. Yay. En dan zit je ineens, spontaan op een zaterdag in Oostenrijk. Daar waar je wel weet wat borden betekenen en hoe je ze uitspreekt. En waar je irritant vaak de behoefte voelt om hardop al die borden voor te lezen. Oeps. Life is good :)