Lente, lova en citytrips

Hallo, daar ben ik weer met een stukje tekst over min leven in Slovenië. Het is alweer een tijdje geleden dat er een teken van leven is langs gekomen. Niet dat dat eigenlijk iets uitmaakt maar het is toch een leuk cliché bruggetje naar een reden en daarmee een statement over mijn welzijn enzo. Want de lente is dan in zijn volle glorie doorgebroken in Ljubljana. Met een graadje of twintig zit ik dan in mijn lange broek een beetje te bakken op het balkon. Te eigenwijs om een korte broek aan te trekken, want dat is dan toch ineens wel heel fanatiek. Wie weet hoe warm het nog gaat worden en ik wil graag geloven dat ik niet een van die meisjes ben die zodra de zon zich laat zien, zij hun halve lichaam moeten blootgeven. Om het kort te houden, ik heb het gewoon koppig warm. Terrashangen en weekendjes weg hebben mij ervan weerhouden de wereld van het internet iets meer te vullen met meer letters. Dat laatste weekend weg was me toch wel een avontuur. Op naar Wenen zeiden ze. We slapen wel in een airbnb zeiden ze. Wat ze niet zeiden is dat deze airbnb geen kamer en geen huissleutel te bieden had. Slechts matrassen in de woonkamer/keuken en slaapzakken, waarvan er een verdacht veel leek op een lieveheersbeestje. Een kinderslaapzak dus. We waren gewoon kei hard genept door meneer die een kunstenaarshuis wilde hebben, dokter wilde zijn, claimde chef-kok geweest te zijn en een taekwondo instructeur was. Dan is er nog de hoop dat er op zijn minst nog een goede badkamer is. Die was er. Zonder deur. De wc had er wel een waar ontzettend kunstzinnig op geschreven was if you knew you could not fail, what would you do? Ach man had ons nou maar een fatsoenlijk kussen gegeven. Een zware nacht later vertrokken we naar een hostel en konden we de wijde wereld van Wenen ontdekken. Meer terrashangen met een vleugje verdwalen en een scheutje dansen tot in de late avonduren. Toch wel aardig tevreden met het weekend besloten mijn Franse amie en ik onze busrit last minute om te ruilen voor een blablacar. Als je met je slaaphoofd twee uur moet wachten op een blablacar die Poolse stampmuziek draait lijkt slapen in een ietwat ongemakkelijke bushouding hemels. Vol enthousiasme dreunden de speakers teksten als LOVA BOEM BOEM BOEM LOVA. Een andere leuke variant was ook I REALLY WANT TO BE WITH YOU BUT I KNOW WE CAN’T CUZ YOU GOT STUF TA DO. Lachstuipen zijn heel moeilijk in stilte te onderdrukken. Maar niets is fijner dan na zo’n killing avond in de zeer vroege ochtend terug te komen in je eigen stille stad, de fiets te pakken en naar je bed te rijden. Een echt bed!