Food for thought

Eindelijk weg uit Nederland. Anderhalf jaar geleden was dat wat ik zo snel mogelijk wilde, weer vertrekken. Maar nu ik dan op het vliegveld van Frankfurt zit, tussen Nederland en Ljubljana in, voel ik me absoluut niet hetzelfde als toen. Ik ben verrassend rustig onder alle veranderingen, op een lichte frustratie over mijn eeuwig updatende laptop na. Misschien ben ik gewoon een beetje minder wereldvreemd dan toen ik naar de States vloog. Naast me in vliegtuig een zat een man Star Wars te lezen en de stapels krakelingen hier in Duitsland op het vliegveld verbasen me niet meer. Mensen zijn er in alle soorten en maten en stereotypen worden met vol enthousiasme nageleefd. Op de loopband durfde ik bijna niet stil te staan omdat de goed geregelde en gehaaste Duitsers op de voet achter me liepen. Een stiekeme opluchting van een file halverwege de loopband was ongetwijfeld van mijn gezicht te lezen terwijl ik mijn flinke handbagage backpack op de leuning liet steunen. Ik geloof er niks van dat hij niet te zwaar is, maar hij mocht door de douane dus wie ben ik om dat te gaan checken. Het zakje m&m’s dat ik met spijt heb gekocht ligt half vol twee tafels verder. Om te voorkomen dat ik het uit verveling ga opeten. Straks ben ik vier uur verder en een kilo rijker. Maar dan ben ik toch eindelijk in Ljubljana. Na een mega aanloop van drie weken zonder school die toch zwaarder bleken dan ik dacht. Want er is niks dat je meer herinnert aan alles wat je al hebt dan het besef van het bijna achterlaten van dat. Als ik over een half jaar terug komt gaat iedereen zeggen dat niks is verandert, ja doei. Het afgelopen half jaar was er eindelijk een beetje rust in mijn hoofd en een overschot aan mensen waarmee ik enorm heb gelachen. In die afgelopen anderhalf jaar is zeker wel veel verandert en komende half jaar heeft zijn eigen portie verandering. Wie weet wat de komende paar maanden gaan brengen, het grote onbekende in de stad van de draak (Nee niet de Bossche gouden draak, maar een of ander Sloveens kasteel ding). In mijn uppie, lekker mijn leven over denken en resetten. En dan jullie natuurlijk allemaal jaloers maken over alles wat ik heb uitgespookt. Want ik voel het aan mijn water, Ljubljana is da bom. Lang leve de impulsieve acties! Toch nog maar even een paar m&m’s snoepen..