Mijn stalen ros en ik

Na lange wandeltochten door miezer, regen en zonneschijn van de afgelopen dagen wilde ik mijn voeten een cadeautje geven. Al kan ik met mijn Sloveense nummer nu ook de bus nemen (jaja die fancy Slovenen hebben me toch een prachtig systeem bedacht waar je met je telefoon de bus kan betalen) als echte Nederlander wilde ik natuurlijk een fiets! Maar willen is een ding. Voor het kopen van een fiets in Ljubljana zijn er een paar dingen die je moet weten. Allereerst, als Slovenen zeggen dat ze denken wel een plek te weten waar je fietsen kunt kopen, of ze weten wel een plek die het waarschijnlijk weet, lach dan vriendelijk en gooi de plattegrond met het kruisje met liefde in de prullenbak als ze uit het zicht zijn. De vlooienmarkt had honderden kopjes en schotels, stapels boeken en geen fietsen. De tweedehandswinkel die zeker op de hoek van die ene ulica zou zijn, en anders op de volgende, was nergens te bekennen. En na een leuke wandeling van een minuut of twintig langs de rivier stond ik midden in een woonwijk waar in de wijde omtrek absoluut geen fietsen te koop leken. Dus in de bus terug, die altijd makkelijker te vinden is dan heen, besloot ik dat mijn laatste optie dan toch de Sloveense site bolha.com zou zijn. Met als eerste stap naar succes de assistentie van mijn lieftallige, onmisbare vriend Google translate. Dankzij deze maat leerde ik dus in de categorie nieuwe woorden dit: kolo betekent fiets en col betekent inch. En als je dat samen intikt in het balkje waar je waarschijnlijk kan zoeken dan krijg je warempel plaatjes van fietsen en prijzen ernaast! Met een beetje hulp van de receptioniste kon ik een adres ontfrutselen en ging ik dus vol goede op pad om mijn nieuwe fietsie op te halen. Zelfs zonder te verdwalen stond ik voor een deur die werd open gedaan door meneer Moldar. In de kelder mocht ik kiezen uit zijn collectie fietsen. Even een rondje rijden en kletsen over of hij ook een slot heeft. Het was een grote hints-show. Want meneer Moldar was al goed grijs en sprak geen engels. Maar we kwamen eruit. Mevrouw Moldar gooide de sleutels voor het slot uit het raam op de derde verdieping en een paar minuten later gooide ze zelfs een zakje chocolatjes uit hetzelfde raam. Voedsel voor de weg terug. Echte Sloveense schatjes. Dus op mijn blauwe beauty reed ik terug naar mijn vila hostel. Om daar te horen dat de oude generatie Slovenen inderdaad amper Engels spreekt, maar meestal wel Italiaans en Duits. En ik maar denken dat hij alleen ‘good’ kende in het Engels. Aber er hat natürlich gut gesagt. In de categorie klunsgesprek, het had gewoon in het Duits gekund. Nouja boeiend, die fiets van mij houdt het vast wel een semester vol :)