Dat nog kleinere stukje aarde

Meer dan een week is voorbij gevlogen en ik zit nu in een appartement dat ik met een gigantische dosis geluk nu mijn huis kan noemen. Ergens tussen de paniek aanvallen door, waarin ik mezelf probeerde te overtuigen dat leven vanuit een hostel misschien toch een optie kon zijn, ik meer had moeten plannen en me had moeten opgeven voor de dorms, ik serieus overwoog om te gaan werken voor accommodatie of dat ik misschien maar gewoon naar Zuid-Frankrijk moest vluchten, heb ik toch nog een bed in het centrum van Ljubljana weten te bemachtigen. Echte Sloveense huisgenoten zelfs inbegrepen. Door mijn raam zag ik eergisteren de sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen, maar vijf dagen geleden was ik voor het eerst op het balkon van de zon aan het genieten. Ik kan niet wachten tot het echt lente wordt, want alles is toch mooier met een beetje zonneschijn. Er is niks zo sneu als naar een kustplaats gaan in de pokke plens regen. Daar even snel opkijken naar historische, Romaanse huizen voordat het water je ogen in sijpelt. Om je vervolgens te realiseren dat dit soort huizen het soort huizen zijn die je eigenlijk alleen ziet in de zomer. Kleine pittoreske stadjes rond de Middellandse zee waar je als kind doorheen werd gesleept in de zomermaanden. De welverdiende vakanties, de perfecte plaatjes. Dat Ljubljana deze zomer een mogelijk perfect plaatje zou kunnen zijn had ik absoluut nooit overwogen. Want wat wist ik nou van Slovenië en waarom zit ik in hemelsnaam hier?
Twee-eee miljoen mensen, op dit hele kleine stukje aarde. Ik ben elke keer weer blij dat het maar een klein stukje aarde is als ik weer eens veel te laat op mijn fiets stap onderweg naar college en vol verbazing toch nog op tijd het lokaal binnen banjer. De afstanden alleen zijn niet als enige verbazingwekkend. Slovenië bestaat nu bijna 24 jaar en is daarvoor blijkbaar altijd wel deel geweest van een of ander rijk. Eerst de Romeintjes, vervolgens kwamen de Oosterijkers en Hongaren de hoek om kijken en was Slovenië natuurlijk ook deel van Joegoslavië. Allemaal invloeden die je merkt in de stad. Romeinse muren, gebouwen beïnvloed door Italianen maar betaald door Wenen en een Slavische taal. Een taal waar mensen er trots op lijken bij gebrek aan historische Sloveensheid. Ik ben nog steeds geshockeerd over hoe verdedigend een docente was toen wij als groepje Erasmus studenten na haar Sloveense college vroegen of we de cursus ook in het Engels konden volgen want zo was hij aangeboden. Nee dat kon echt niet. Ze ging haar taal toch niet aan de kant zetten?! Uuh, nee dát snap ik. Ik vraag toch ook niet of je Nederlands wil leren zodat we samen kunnen praten.
Achja, gebrek aan Sloveniteit heeft ook zo zijn andere gevolgen. Ljubljana zit vol met creatieve initiatieven, galerijen en cafeetjes die allemaal ook tot idioot laat open zijn. Zelfs in het weekend, als alle studerende Slovenen naar paps en mams in de rest van het land trekken, kun je tot elf uur ’s avonds nog wel een plek vinden om koffie of thee te leuten zonder je al te bezwaard te voelen dat het geen biertje is. Maar ook voor de biertjes zijn genoeg keten vindbaar die je met liefde voor een niet al te hoge prijs van alcoholistische versnaperingen voorzien. Creatieve initiatieven lijken te worden bevorderd door de poëten, architecten en schilders die trots door de hele stad worden herinnerd. Want als er geen koningen en ridders zijn om symbool te staan voor een land, dan zijn daar een stel crea Bea’s om de Sloveense identiteit te vormen en benadrukken. Voeg je aan deze opkomende stad met kunstzinnigen nog een vleugje bereikbaarheid toe dan zou Ljubljana over een paar jaar wel eens boomingly touristy kunnen zijn. Maar wie ben ik om dat te voorspellen. Voor nu heb ik mijn appartementje, drink ik af en toe een cappuccino met flinke witte schuimlaag zonder hartje, beland ik zo nu en dan in een willekeurige galerij, mompel ik iets van ‘gwolla’ als ik me wil verontschuldigen en hoop ik dat ze zon snel zijn hoofd weer laat zien.